ایمپلنت دندان برای بیماران کلیوی

عمل جراحی ایمپلنت دندان در افراد مبتلا به بیماری کلیوی، به ویژه در مواردی که بیماری کلیوی مزمن نیز دارند، به دلیل عوارض جانبی و تظاهرات بالینی پیچیده درمان (از جمله نیاز به دیالیز) بسیار پیچیده است. علاوه بر این، این جراحی ممکن است تأثیراتی روی بیمار داشته باشد. بنابراین، پیش از انجام این جراحی، دندانپزشکان باید برنامه ریزی دقیق و جامعی برای این بیماران داشته باشند.

ارزیابی وضعیت عمومی بیمار قبل از جراحی ایمپلنت:
ارزیابی دقیق وضعیت عمومی و دهان و دندان بیمار برای دندانپزشکان ضروری است. در این ارزیابی، مشاوره با نفرولوژیست برای جمع آوری اطلاعات مربوط به بیماری کلیوی، علل، ویژگی های بالینی، عوامل خطر، درمان فعلی و قبلی، دفع یا متابولیسم دارو و بهترین زمان برای جراحی ایمپلنت ضروری است. بررسی سیستمیک نیز باید شامل بررسی سابقه بیماری قلبی عروقی و دیابت، وضعیت ایمنی یا عفونت، کم خونی، درگیری استخوان و هموستاز غیر طبیعی باشد. پس از انجام این ارزیابی، درمان ایمپلنت توصیه شده برای بیمار باید با نفرولوژیست مشاوره گردد.

آزمایش خون:

به منظور ارزیابی متناسب بیمار، ضروری است که آزمایش خون انجام شود. آزمایش تشخیصی رایج قبل از انجام عمل در بیماران که مبتلا به مشکلات کلیوی هستند، شامل اندازه‌گیری سطوح نمک (Na+ )، پتاسیم (K+)، کلسیم (Ca2+)، منیزیم (Mg2+)، کلرید (Cl-)، یوره خون، کراتینین و بی‌کربنات می‌شود. بررسی کامل خون، میزان و شدت کم خونی و یا کاهش تعداد ترومبوسیت ها را مشخص می کند. همچنین زمان لابه‌لایی باید اندازه‌گیری شود؛ زیرا زمان لابه‌لایی باید در محدوده طبیعی قرار بگیرد و زمان لابه‌لایی بیش از ۱۰ تا ۱۵ دقیقه ممکن است با خطرات خونریزی ارتباط داشته باشد. در صورتی که نتایج آزمایش نرمال نباشد، باید بیمار به متخصص نفرولوژی ارجاع داده شود تا وضعیت بیمار را مدیریت کند. اگر تعداد پلاکت ها کمتر از ۱۵۰ هزار در میلی‌متر مکعب باشد، لازم است تزریق پلاکت در نظر گرفته شود.

ارزیابی استخوان باقیمانده:

ارزشیابی باقیمانده استخوان برای توفیقی ایمپلنت دندان در بیماران با بیماری کلیوی بسیار ضروری است. در بسیاری از موارد، استفاده از تصویربرداری کامپیوتری با پرتو مخروطی (CBCT) برای ایجاد تصویر سه بعدی از استخوان باقیمانده و به حداقل رساندن دوز تشعشع لازم است، مگر اینکه نیازهای تشخیصی با استفاده از تصویربرداری پانورامیک و معاینه بالینی برطرف شود. معاینه بالینی، مقدار استخوان باقیمانده را ارزیابی می‌کند و درک بهتری از ساختارهای آناتومیک دهانی در هر منطقه خاص را ارائه می‌دهد.

از بین بردن عفونت های دهانی:

اخطار بیشتر برای عفونت در بیماران کلیوی، به خصوص افرادی که همودیالیز می‌بینند، وجود دارد. همچنین، بهداشت دهان با موفقیت ایمپلنت‌های دندانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بنابراین، حذف بیوفیلم پلاک و پوسیدگی دندان قبل از درمان ایمپلنت ضروری است. درمان پریودنتال قبل از جراحی ایمپلنت نیز به منظور جلوگیری از بیماری‌های پری ایمپلنت لازم است. همچنین، بیمارانی که همودیالیز می‌بینند و دارای ایمپلنت دندانی هستند، باید در یک برنامه منظم نگهداری پریودنتال شرکت کنند تا از بیماری‌های پری ایمپلنت جلوگیری شود.

برنامه ریزی برای جراحی ایمپلنت:

برای طراحی طرح جراحی، باید به دقت و با توجه به وضعیت استخوان باقیمانده بیمار عمل کنیم. برنامه کامل برای مواجهه با موارد پزشکی پیچیده برای بیماران دیالیز بسیار اهمیت دارد. همچنین برای بیمارانی که چندین دندان را از دست داده اند و شرایط پیچیده دارند، استفاده از جراحی بدون فلپ با هدایت کامپیوتری توصیه می شود. این روش به دلایل مختلف بهتر است، از جمله اینکه زمان عمل را کوتاه می کند، خطر خونریزی را کاهش می دهد و احتمال ناراحتی پس از جراحی را به حداقل می رساند. در مورد بیماران دیالیزی، بهتر است عمل ایمپلنت در روز اول پس از همودیالیز انجام شود، زیرا در این زمان سموم از بین می روند، حجم داخل عروقی بیشتر است و سیستم هپارین در وضعیت ایده آل قرار دارد.

پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی:

مصرف آنتی بیوتیک قبل از جراحی، بخصوص در بیماران کلیوی که دیالیز می‌شوند، به دلیل ضعف سیستم ایمنی آنها در برابر عفونت‌ها، توصیه می‌شود. انجمن قلب آمریکا نیز برای بیماران با خطر بالای عفونت، استفاده از آنتی بیوتیک‌های پیشگیرانه قبل از اقدامات تهاجمی دندانپزشکی را توصیه می‌کند. بسیاری از داروها از طریق کلیه دفع می‌شوند و بنابراین کاهش عملکرد کلیه ممکن است توزیع، متابولیسم، سرعت حذف و فراهمی زیستی بسیاری از داروها را تغییر دهد. حتی برای داروهای متابولیزه شده توسط کبد، نارسایی کلیه می‌تواند خطر سمیت را افزایش دهد. بنابراین، تا جایی که امکان دارد، دندانپزشکان باید فاصله بین دوزهای دارو‌ها را در بیمارانی که عملکرد کلیه‌شان کاهش یافته است، بر اساس میزان اختلال دفع، طولانی کنند و از تجمع بیش از حد داروها در بدن این بیماران جلوگیری کنند. انتخاب آنتی بیوتیک و تنظیم دوز باید بر اساس نظرات نفرولوژیست بیمار قبل از جراحی ایمپلنت صورت بگیرد تا عوارض جانبی ناشی از بیماری کلیوی کاهش یابد.